Γιατί ξεχειλά ο πόνος απ’ τα μάτια σου; Γιατί δεν μιλάς; Γιατί δεν βογκάς; Γιατί δεν ουρλιάζεις; Γιατί φεύγεις; Πού πας; Στάζει η ψυχή σου αίμα σαν αηδόνι Δακρύζει το φως Κλαίει το χώμα Σε αγκαλιάζει και σε παίρνει μαζί του Σαν άδειο όνειρο Το ξύλο και το σίδερο Στο καζάνι της σιωπής βράζουν μαζί Ελευθερία και θάνατος Πόσα χρόνια; Πόσοι άνθρωποι θα σε θυμούνται; Πόσα δάκρυα θα τρέξουν Για να γεμίσουν το ποτήρι της καρδιάς σου; Γιατί χαμογελάς; Πώς μπορείς και στέκεσαι περήφανος Σαν είσαι ξαπλωμένος χάμω; Γιατί δεν πεθαίνεις; Καμπάνες και βογκητά Υμνοι και μοιρολόγια Χτίζονται πάνω σου άνθρωποι καινούριοι Χάνονται μαζί σου ψυχές παλιές Σήκω πάλι, δείξε μου τις πληγές σου Απιστος Θωμάς εγώ Δεν πιστεύω πως είσαι εσύ Δείξε μου το αίμα και τα σπλάχνα σου Ελα να δεις Πώς ο θάνατος φέρνει την ελευθερία Ελα να δεις Πόσα δάκρυα πέφτουν ακόμη Δες που έγινε όμως πάλι ο ουρανός γαλάζιος Δες που πέφτει βροχή από τ’ αστέρια Δες που ζητωκραυγάζει ο ήλιος Δες που τραγουδά το χώμα σου Να τα όνειρα σου όλα Μείνε να τα χαρείς Τώρα που είν’ αλήθεια Γιατί πρέπει να φύγεις; |
Κωνσταντίνος Συμεωνίδης
|